وعده‌ی دیدار در سراب خیال من

همه چشم‌ها خیره شدن به من. داد می‌زنم؛ نه، تیک تاک ساعت منو دیوونه می‌کنه. تو رو خدا بذارید دستام روی گوشام باشه.
یکی می‌گه زود تموم می‌شه، زود تر از اون که چیزی رو حس کنی.
دستامو می‌بندن به صندلی. همه دارن گریه می‌کنن.
من نمی‌تونم این صدا رو تحمل کنم. تو رو خدا...
همه دارن ساعتشون رو نگاه می‌کنن. یکی می‌گه ساعت هشت و پنجاه و نُه دقیقه و یک ثانیه. یکی دیگه می‌گه هشت و پنجاه و نُه دقیقه و دو ثانیه. سه ثانیه، چهار، پنج، شیش... نه، نه، نه.
گریه‌ام می‌گیره. همه جیغ می‌کشن و من آروم چشامو می‌بندم.
صدای شیکستن می‌آد. وقتی این دو تا لعنتی رو باز می‌کنم، هیچ کس نیست به جز تو که وایسادی جلوم و داری ساعت‌هارو می‌کوبی به دیوار.
می‌گم این آخرین راه بود؟
نگام می‌کنی، می‌خوای یه چیزی بگی ولی نمی‌گی. سرتو میندازی پایین و میری.
یکی تکونم می ده، می‌گه همه خوابیدن.
می‌گم یعنی این قدر دیر شده؟

یه افسانه‌ی بچه گونه

یه زمانی بود که آسمون و زمین با هم زن و شوهر بودن. دو تا هم بچه داشتن، یکی خورشید، یکی دریا.
ولی بعد که بچه‌ها بزرگ شدن، دیدن که ای وای! خورشید که دریا رو نابود می‌کنه.
گفتن چی‌کار کنیم چی‌کار نکنیم.
مجبور شدن از هم جدا بشن به خاطر بچه‌هاشون...

ولی هنوز همدیگر رو دوست داشتن.
خورشید سپرده شد به آسمون و دریا به زمین.
بزار خیالت رو راحت کنم. تا وقتی این دوتا زنده هستن، دیگه آسمون و زمین به هم سر نمی‌زنن.

سمفونی سیگارهای ته کشیده

تَق، تَق، تَق. می‌رم و در رو باز می‌کنم. هیچ کس بیرون نیست. در رو می‌بندم و می‌آم تو خونه.
روی مبل نشستی، آروم با همون قد کشیده و لبخند همیشگی.
می‌گی سلام
می‌گم خوش اومدی
انگشترت رو در می‌آری و می‌گی ببین! هنوز دارمش.
بلند بلند می‌خندم. دلم می‌خواد بچرخم و برقصم. می‌چرخم و می‌رقصم. این‌قدر که سرم گیج می‌ره.
می‌رم لب پنجره می‌شینم، سیگارمو روشن می‌کنم و خیره می‌شم به بیرون.
می‌دویی طرفم، سیگارمو می‌قاپی و فرار می‌کنی. دنبالت می‌کنم، ولی نمی‌تونم بگیرمت.
تَق، تَق، تَق. می‌رم در رو باز می‌کنم.
بیرون وایسادی
می‌گی خداحافظ
می‌گم خوش اومدی و در رو می‌بندم.
گوش کن، گنجیشکا شروع کردن به آواز خوندن.