چمدان

عروسکی ساخته­‌ام و گذاشته­‌ام کنج اتاق. چشمانش. بسته است، اما از پشتِ پلک‌های رویِ هم افتاده نیز می­‌تواند خاموش شدنِ اتاق را بفهمد. و رفتنِ من. دستانش. به رویِ ران‌هایش چنگ انداخته که مبادا دراز شود به سمتِ من. جلوگیری از رفتن. گوش‌هایش. پر از سنگ است که مبادا بشنود صدای قدم‌هایم را. دور شدنِ من. به هم خوردنِ در. دهانش. در حسرتِ بلعیدنِ هوایِ تازه، نیمه­‌باز.

عروسکی ساخته­‌ام و گذاشته­‌ام کنج اتاق. روزهایِ طولانی به حرف‌هایم گوش می­‌کند و داد نمی­‌زند هیچ‌گاه. روزهایِ طولانی با چشمانِ بسته و دهانِ نیمه­‌باز فقط گوش می­‌کند. تمامِ خاطراتم را، تمام احساس‌هایم را برایش زمزمه کرده­‌ام.

حرف‌ها تمام شد. دیشب کنارش دراز کشیدم. امروز ترکش خواهم کرد.