بن‌بست یک‌طرفه

دکتر گفته امشب باید یه ذره درد رو تحمل کنی، ولی من اینجام که نذارم برادر کوچولوم درد بکشه.
چشماتو ببند! می‌خوام برات یه دونه از اون قصه‌ها تعریف کنم که خیلی دوست داری.
یه پارک شلوغ رو در نظر بگیر، یه نیمکت رو هم نقاشی کن توی اون؛ هر رنگی که دوست داری بهش بزن!
شروع کن به راه رفتن توی پارک و قدم‌هاتو بشمار!
یک، دو، سه...
با شماره‌ی شصت باید رسیده باشی کنار نیمکت.
حالا دو راه داری. یا اینکه نیمکت رو خالی فرض می‌کنی که در این صورت روی اون می‌شینی، استراحت می‌کنی و داستان تموم می‌شه.
یا اینکه فرض می‌کنی دخترکی با چشمای بسته روی اون نشسته.
اون می‌گه همیشه شصت شماره دیر می‌رسی.
تو باید یه جمله‌ی خوشگل بگی، مثلِ: تو همیشه اینو می‌دونستی.
آروم می‌گه: نمی‌شینی؟
تو باید یه ذره فضا رو قشنگ کنی. می‌تونی سرتو ببری درِ گوشش و آروم بگی: تا چشماتو باز نکنی، نه.
و حالا دخترک چشماشو باز می‌کنه. می‌بینه هیچ‌کس کنارش نیست. می‌فهمه همش خواب و خیال بوده...
خوابیدی برادر کوچولوی من؟