مه

او دیشب مُرد.
امروز صبح بر سر مزارش رفتم و شاخه گلی بر روی آن گذاشتم به یادگاری.
شهر شلوغ‌تر از همیشه است و مردم راه خود را به زور می‌گشایند تا زودتر برسند.
حس می‌کنم دست‌هایم دیگر آن قدرت جادویی را ندارند و چشمانم کم‌سو شده‌اند. دیگر نمی‌توانم بفهمم که رنگ سفید چقدر زیباست و چقدر زننده. ولی گوش‌هایم هنوز همه چیز را به وضوح می‌شنوند، حتی اگر نخواهم.
مردم چقدر راحت جواب لبخندم را می‌دهند. نمی‌فهمم...
سفید بر روی سیاه است و طاق بر روی جفت و لکه‌ها بر روی زیبا‌ترین پیراهنم.
آه، چشمانم چقدر کم‌سو شده‌اند و مردم چقدرر راحت لبخندم را فراموش می‌کنند.
باید ادامه داد... به نانوایی می‌روم و فریاد می‌زنم: من دیرم شده. همه‌ی مردم کنار می‌روند تا به من کمک کنند. اما دستانم خالی‌تر از همیشه است.
او دیشب مُرد.