ته‌ مانده‌های تلخ

و بازی شروع شد.
خدایا! من تو را تنها گذاشته‌ام یا تو مرا؟
چشم‌ها از هم فرار می‌کردند. تا به حال در فال‌ام، تک‌خال‌ها این‌قدر از هم دور نبودند.
یکی گفت: هر چه بزرگ‌تر می‌شویم، حرفه‌ای تر بازی می‌کنیم.
وقتی سرباز‌ِ پیک را انداختم، سریع برگه‌ها را جمع کردم که کسی چشمان خیسش را نبیند.
دست‌ها سعی می‌کردند کاری کنند که لرزششان پنهان بماند. گاهی پُشت گوش را می‌خاراندند، گاهی به جایی تکیه می‌دادند و گاه تندتر ورق‌ها را پَرت می‌کردند.
تَهِ شراب‌ها در آمده بود.
نمی‌دانم کدام دروغ سبب شده بود که بی‌بیِ دل تَرَک بر دارد و چشمانش؛ چقدر خسته بودند.
ورق آخر را انداختم، بلند شدم و گفتم: دیگر حالم از این بازی به هم می‌خورد...
و بازی تمام شد.