مازوخیسم

روبروی آینه ایستاده‌ام و به خودم نگاه می‌کنم. همیشه از خودم متنفر بودم. دسته‌ی چاقو را فشار می‌دم. حالا موعد انتقامه. انتقام؟ خوب خیره می‌شم به تصویر ِدر آینه. باید شروع کنم. فکرهایم را کردم. تازگی‌ها خیلی از بند اول انگشت کوچک دست راستم بدم اومده. مثل یه جاسوسه که تازه کشفش کردم. جاسوسی که تا به حال صدها جنگ را به خاطرش باخته‌ام.کف دستم را می‌ذارم روی میز. چاقو را بالا می‌برم و محکم فرود می‌آرم. پرت می‌شه یه گوشه‌ای. حالا فقط جای خالیش باقی مونده وخون‌هایی که بیرون می‌ریزن. آه... خیلی درد داره. دستم را می‌شویم و برمی‌گردم جلوی آینه. روی ساعِدِ دست چپم یه خاله. خالی که مثل یک لَکَه‌ست بر روی پارچه‌ی سفید. فکر کنم احتمالا" سطحیه. با چاقو یه تیکه کوچیک از گوشتم را می‌کَنَم. اما خال هنوز هست. باز می‌کَنَم و می‌کَنَم و می‌کَنَم تا می‌رسم به استخوان. اما خال حتی روی استخوانم هم هست. بی خیال می‌شم. شاید بهتر بود از اول سراغ این نمی‌رفتم. از گودی بین سینه و شکمم تا بالای نافم را می‌شکافم. چه بوی متعفنی! اینجا اسپری ِ خوشبو کننده به درد می‌خوره. آها... حالا خوب شد. ولی فکر نکنم خیلی دَووم داشته باشه. شاید باید هر چند ساعت یه بار این کار را بکنم. نمی‌دونم. تقریبا" کارم تموم شده، فقط می‌مونه قلبم که چند روزه تیر می‌کشه. جای اون را روی سینه‌ام می‌بُرم و بیرونِش می‌آرم. یه جای قلبم بُریده و داره ازش خون می‌آد. اول آن را زیرِ آب می‌شویم، بعد یه چسب زخم روی جای زخم می‌زنم و می‌زارم سر ِ جاش. دردش کمتر شد. فکر کنم دیگه کافی باشه.